Al vijfentwintig jaar fotografeer ik bruiloften. Dat betekent duizenden mensen, honderden families en meer dan negenhonderd verhalen die ik van heel dichtbij mocht meemaken. Wat me in al die jaren het meest is gaan fascineren, is vooral het zien: hoe wij kijken als fotograaf. Wat betekent het om iemand echt te zien? En wat betekent het om te erkennen dat we nooit alleen vastleggen wat er voor onze lens gebeurt, maar dat we onvermijdelijk fotograferen wie we zelf zijn?
Dat klinkt misschien filosofisch, maar op een bruiloft wordt het tastbaar. Elke keuze die je maakt zegt iets over jou, en niet direct over de werkelijkheid.
Wat leg je nu echt vast
Op 31 oktober 2025 gaf ik in België een talk over hoe wij als fotografen kijken. Met al onze verschillende smaken, overtuigingen, technieken en meningen. Bruidmedia vroeg mij om daar een blog over te schrijven. Leuk. In deze blog neem ik je mee in hoe wij zien als fotograaf, en hoe dat onze signatuur vormt.
Op een trouwdag maak je in een dag meer beslissingen dan de meeste mensen in een hele week. Waar ga je staan. Naar wie kijk je. Welk moment voelt belangrijk. Hoe dichtbij durf je te komen. Welke emoties laat je toe. Welke laat je weg. En daarna volgt nog een tweede, vaak grotere stroom keuzes: welke beelden selecteer je, en waarom?
Iedere fotograaf kent die eindeloze stroom interne vragen:
“Zou het bruidspaar dit mooi vinden”
“Mag ik zo dichtbij komen”
“Is dit te kwetsbaar”
“Waar sta ik niet in de weg”
“Is deze foto voor mij, of voor hen”
Je voelt de emoties in de ruimte, maar je blijft ook technisch scherp. Je bent aanwezig en tegelijk onzichtbaar. Je ziet mensen op hun kwetsbaarst, en toch moet je blijven fotograferen. Trouwfotografie dwingt je om jezelf onder ogen te komen. Je foto’s zijn nooit alleen een document van hun dag. Ze laten ook zien wie jij bent.
Wij zeggen vaak: “Ik fotografeer de werkelijkheid.”
Maar dat is niet zo.
Wij fotograferen onze waarheid.
Signatuur: geen werkwijze maar een mix van wie jij bent
Jarenlang dacht ik dat signatuur ging over kleur, licht of compositie. Tot ik ontdekte dat het daar maar een klein deel over gaat. Signatuur gaat niet in de eerste plaats over hoe je fotografeert, maar over hoe je kijkt.
En kijken is persoonlijk. Het komt uit jouw geschiedenis, jouw waarden, jouw ervaringen. Uit wat jij mooi, spannend, ontroerend of ongemakkelijk vindt. Kijken is een optelsom van je overtuigingen, verlangens en tekorten. Daarom is je signatuur geen trucje, maar een afspiegeling van je karakter.
Als fotograaf moet je durven staan voor wat jij belangrijk vindt. Dat kan spannend zijn. Veel fotografen worstelen met wat hoort en wat zij zelf willen laten zien. Het is moedig om net die foto te delen die een beetje schuurt. De foto waarvan je denkt: dit ben ik echt, maar gaan anderen dit wel waarderen? Toch is dit vaak de foto die precies laat zien wie jij bent. En juist daardoor trek je de klanten aan die bij je passen.
Voor het zover is, begint het met bewustwording. Wat vind ik belangrijk? Wat raakt mij? Hoe wil ik het verhaal van dit bruidspaar vertellen? Zie ik de jurk, of zie ik de reactie van de mensen om haar heen? En waarom?
Dat proces maakt jou authentiek. Daar liggen je talenten.
Kwetsbaarheid als schoonheid
Mijn signatuur ontdekte ik niet in een keer. Het was een langzaam proces. Door workshops te volgen en te geven, stelde ik mezelf steeds vaker de vraag: waarom fotografeer ik wat ik fotografeer?
Ik merkte dat kwetsbaarheid mij het meest raakte. Niet de perfect pose, niet het plaatje voor het kasteel, maar de echte emotie. De traan naast de lach. Het uitgeputte kindje dat in slaap valt. De spanning tussen familieleden. Het moment waarop een moeder breekt. De dynamiek die onder een oppervlakte schuilgaat.
Voor mij voelt kwetsbaarheid als vrijheid. Alles mag er zijn. Waarom zou ik iemand niet in zijn volledigheid laten zien? Wie ben ik om een traan weg te poetsen? Is het niet juist onze taak om het hele verhaal te laten bestaan?
Toen ik dit echt toeliet, gebeurde er iets bijzonders. Ik ging de meest kwetsbare beelden bewust bespreken met bruidsparen. Wat ik terugkreeg was geen schaamte, maar dankbaarheid. Ze voelden zich gezien. Niet gefilterd, niet gladgestreken, maar echt.
Dat werd de kern van mijn werk:
mensen in hun volledigheid zien, zonder oordeel.
Spelen, vrij werk en je signatuur verdiepen
Er zijn verschillende manieren om dichter bij je signatuur te komen. Een daarvan is spelen. Neem een momentje voor jezelf tijdens een bruiloft. Fotografeer een schaduwspel, een onverwacht detail, iets wat je puur voor jezelf maakt. Bruidsparen boeken jouw creatieve oog, daar hoort speelruimte bij.
We werken vaak in patronen. Door even uit dat patroon te stappen, verbind je opnieuw met je eigen creativiteit.
Wat ook helpt, is vrij werk maken. Iets fotograferen dat niets met commercie te maken heeft. Iets wat jij belangrijk vindt of wat jouw diepste nieuwsgierigheid raakt. In alle vrijheid. Dat laat je zien hoe jij de wereld benadert, los van verwachtingen.
Voor mij was De Straatkapper zo’n project. Dak en thuislozen werden geknipt en ik fotografeerde hun transformatie. Niet alleen aan de buitenkant, maar vooral van schaamte naar trots. Zij kregen letterlijk een gezicht. Dat project veranderde mijn blik op hoe wij mensen zien.
Het liet mij voelen dat fotografie ook een vorm van erkenning is. Een foto geeft iemand bestaansrecht. Niet door het mooier te maken, maar door te laten zien: dit is wie je bent, en dat mag gezien worden.
Kwetsbaar fotograferen begint bij vertrouwen
Maar hoe kom je als fotograaf tot die kwetsbaarheid? Dat begint bij vertrouwen. En vertrouwen begint bij menselijkheid.
Bruidsparen vertrouwen je niet alleen omdat je portfolio mooi is, maar omdat jij als mens aansluit bij wie zij zijn. Soms weet ik niet waar een bruid of bruidegom werkt, maar weet ik wel precies welke gevoeligheden er in de familie spelen. Dat zijn de momenten waar ik van hou. Niet de buitenkant, maar wat er binnen in de mens beweegt.
Vertrouwen ontstaat al voor de trouwdag. Laat jij kwetsbare emoties zien in je portfolio, dan trek je bruidsparen aan die dat herkennen en waarderen. Die zeggen: “Wij willen ook zo gezien worden.”
Als fotograaf kun je alleen ontvangen wat je zelf uitstraalt.
Laat jij perfectie zien, dan laten mensen hun perfecte kant zien.
Laat jij kwetsbaarheid zien, dan durven mensen zich open te stellen.
Daarom is het zo belangrijk dat je beelden laat zien die echt passen bij jouw manier van kijken. Je portfolio is geen reclame, maar een uitnodiging.
De selectie: welke foto kies je wel en welke niet
Over selectie praten we weinig, maar het is misschien wel de fase waarin je het duidelijkst laat zien wie je bent. Je hebt de foto’s gemaakt, je was dichtbij, je voelde de dag. Maar dan: welke beelden laat je aan de wereld zien?
Ik heb veel awards gewonnen, maar ik heb ook bewust foto’s niet ingestuurd. Niet omdat ze technisch niet goed waren, maar omdat ze niet stonden voor wat ik belangrijk vind. Ik wil niet winnen om het winnen. Ik wil winnen met een beeld dat klopt met mijn visie, met mijn waarheid. Een foto moet laten zien waar ik voor sta en wat een bruidspaar van mij mag verwachten.
Natuurlijk twijfel ik ook. Is dit beeld niet te voor de hand liggend? Is dit niet een trucje? Gaan mijn bruidsparen dit waarderen?
Die twijfels zijn niet vervelend. Ze zijn waardevol. Ze dwingen je om te blijven voelen:
is dit wie ik ben, of alleen maar mooi?
Awards: waar sta je voor
Awards zijn leuk. Ze geven erkenning en zichtbaarheid. Maar ik zie ze vooral als een herkenningspunt voor mijn klanten. Zij moeten in een awardbeeld kunnen zien: “Ja, dit soort foto’s willen wij ook.”
Daarom zend ik alleen beelden in die echt bij mij passen. Als een foto niets zegt over mijn kernwaarden, hoort die niet in mijn etalage, hoe mooi hij verder ook is.
Jouw unieke oog: daar boeken ze voor
Dat is voor mij de kern van alles.
Bruidsparen boeken jou omdat jij de wereld ziet zoals jij bent.
Dus:
- Fotografeer wat klopt voor jou
- Kies beelden voor social media en awards die passen bij jouw waarheid
- Durf mooie plaatjes te laten liggen als ze niets zeggen over wie jij bent
- Blijf onderzoeken, blijf spelen, blijf dicht bij jezelf
Stel jezelf vragen als:
Waarom fotografeer ik wat ik fotografeer?
Wat mis ik nog in mijn beelden?
Waar word ik echt blij van?
Want uiteindelijk draait het om dit:
mensen willen gezien worden zoals ze zijn, en jij mag dat doen met jouw unieke oog.
Isabelle Hattink is documentair trouwfotograaf en sociaal verhalenmaker met vijfentwintig jaar ervaring. Ze fotografeerde ruim negenhonderd bruiloften in binnen- en buitenland en staat bekend om haar eerlijke, menselijke stijl waarin kwetsbaarheid en verbinding centraal staan.
Ze won meerdere internationale awards, waaronder Fearless Photographer of the Year, en geeft workshops, talks en jaartrajecten over signatuur, storytelling en persoonlijke visie. Daarnaast begeleidt ze fotografen in het versterken van hun eigen manier van kijken.
Met haar maatschappelijke project De Straatkapper won ze in 2024 de Zilveren Camera in de categorie Regionaal Nieuws. In dit project fotografeerde ze de transformatie van dak- en thuislozen tijdens een kappersbeurt, waarbij hun eigenheid en waardigheid centraal staan.
Isabelle gelooft dat fotografie een manier is om mensen echt te zien, in hun volledigheid, zonder oordeel en dat precies dát zichtbaar mag worden in beeld.
