Mijn eerste trouwreportage: een verplicht nummer

Trouwreportages maken als jonge fotograaf zat echt niet in mijn systeem. Überhaupt het idee van trouwen stond me niet aan, laat staan dat ik de hele dag aanwezig zou moeten zijn om al die vrolijkheid vast te leggen. Nee, journalistiek was mijn roeping.

Maar tijdens mijn opleiding aan de Fotovakschool kreeg ik plots de opdracht: maak een huwelijksreportage. Ik weet niet of het toeval was, maar in dezelfde week kreeg ik een telefoontje van een oudere neef met de vraag of ik zijn trouwfoto’s wilde maken. Er was een klein budget en omdat ik toch die opdracht voor school moest maken, kwamen we tot een deal.

Op de grote dag stond het bruidspaar met een geleende Citroën DS op een mooie locatie in de Brabantse Peel. Het licht was perfect en de foto’s waren vrij snel gemaakt. Van de rest van de dag kan ik me eigenlijk niet veel herinneren. Ik was erbij in de kerk en tijdens de receptie, maar verder ging het grotendeels langs me heen. Het eindresultaat was een stapeltje foto’s, geprint op A4-formaat, en iedereen was blij. Nou ja, bijna iedereen. Mijn docent was minder enthousiast. Ik kreeg uitgebreide feedback en een mager zesje. Ik had te veel momenten gemist, was het oordeel.

Een onverwachte klus in New York

Na mijn opleiding ging ik aan de slag als reportagefotograaf en reisde eind jaren ’80 en jaren ’90 naar menig werelddeel. En toen kwam er een telefoontje van mijn zus:

“Een oud-studiegenoot van mij woont in New York en hij gaat trouwen. Zou jij zijn trouwfoto’s willen maken?”

Ik werd natuurlijk getriggerd door ‘New York’ en ging het gesprek aan met deze Frank. Hij wilde maar van twee momenten foto’s hebben: het uitwisselen van de ringen en het aansnijden van de taart. That’s it. Hij zou het vliegticket betalen en drie overnachtingen in Manhattan regelen. Op mijn vraag waarom hij geen lokale fotograaf inhuurde, was zijn antwoord:

“Die willen niet naar de Bronx, want daar is de bruiloft.”

Voor mij juist een reden om de klus wél aan te nemen.

Op de huwelijksdag werd ik samen met andere gasten in een limousine naar een kerkje in de Bronx gebracht. Aan het einde van de dienst (ik had de uitwisseling van de ringen netjes gefotografeerd) werden we weer met limousines naar de feestlocatie gebracht. Inmiddels begon het te schemeren en werd de sfeer op straat grimmiger. De chauffeur hield de vaart erin en negeerde rode stoplichten.

Aangekomen op de feestlocatie werd ik aan de bar gezet met een colaatje en moest ik wachten tot het aansnijden van de ‘cake’, een paar uur later. Ook dat moment legde ik zonder problemen vast. Daarna deelde ik een taxi (eigenlijk een snorder) met een andere gast, die me voor 80 dollar terugbracht naar Manhattan. Dat was mijn tweede én laatste trouwreportage die ik ooit gemaakt heb.

Bruidsfotografie als waardevol vakgebied

Ruim een kwart eeuw later geef ik les bij de Fotovakschool. De verplichte trouwreportage is allang uit het programma verdwenen. Voor mij geen gemis, want het zit nog steeds niet in mijn systeem. Vanuit mijn rol als docent werd ik betrokken bij de curriculumcommissie en ging ik meedenken over de inhoud van de lessen. Inmiddels zijn er naast de traditionele Vakopleiding ook voltijd mbo4- en hbo-opleidingen voor fotografie en film ontstaan. Toch is het DNA van al onze opleidingen hetzelfde: allround-schap, vakmanschap, creativiteit en ondernemerschap.

We kennen geen specialisaties tijdens de opleiding; alleen bij het afstuderen mag een student zich richten op een eigen project. En tot mijn verrassing zien we steeds vaker dat studenten Bruidsfotografie toevoegen aan hun portfolio.

Als bruidsfotograaf moet je kunnen werken onder alle omstandigheden (vakmanschap), inspelen op de wensen van de opdrachtgever of juist je eigen ideeën meenemen (creativiteit en allround-schap), en natuurlijk voldoende opdrachten binnenhalen om ervan te kunnen leven (ondernemerschap). Precies de elementen die we onze studenten meegeven. Dankzij deze brede basis kunnen onze afgestudeerden zich goed profileren in de markt. Bruidsfotografie is een vakgebied waarin al deze facetten samenkomen.

Met andere ogen naar Bruidsfotografie

Als trotse directeur van de Nederlandse Academie voor Beeldcreatie (NAVB) / Fotovakschool mocht ik de New Talent Award uitreiken bij de Bruidsfoto Award 2024. Waarom trots? Omdat veel genomineerde fotografen vertelden dat ze hun opleiding bij de Fotovakschool hadden gevolgd.

En ja, ik ben met andere ogen naar Bruidsfotografie gaan kijken. Of het iets voor mij persoonlijk is, laat ik even in het midden. Maar als opleidingsinstituut mogen we dit vakgebied misschien nog meer omarmen.